twarz jezusa w koronie cierniowej

Burzowe chmury, przez które przebijały się promienie słońca oświetlające część miasta, wytworzyły wizerunek Jezusa Chrystusa w koronie cierniowej. Zdjęcie lotem błyskawicy zrobiło Muralo Obraz Na Płótnie Jezus W Koronie Cierniowej 120X80 – sprawdź opinie i opis produktu. Zobacz inne Obrazy i plakaty, najtańsze i najlepsze oferty. Prawdziwa twarz Jezusa? Historyk dla dziennik.pl Mariusz Nowik. 30 marca 2013, 06:15 Ten tekst przeczytasz w 5 minut. Shutterstock Dyptyk Obraz MB Bolesna Jezus w koronie cierniowej (04083) ☝ taniej na Allegro • Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! Ikona religijna Chrystus w koronie cierniowej Ikona religijna z Chrystusem w koronie cierniowej wykonana na desce lipowej, podwójnie gruntowanej oraz uszlachetnionej płatkami pozłoty. Wizerunek z Chrystusem został naniesiony przy użyciu specjalnej techniki druku bezpośrednio na deskę. nonton alice in borderland season 2 episode 1. „Ci otrzymają za życia wewnętrzne i stałe światło, będę ich chronił od nieprzyjaciół, nieszczęść i złych przygód” – to obietnica Jezusa dla tych, którzy będą czcić Jego Oblicze. Litania do Najświętszego Oblicza jest jednym ze sposobów. W tekście tym odbija się nie tylko męka Chrystusa, ale także Jego życie oraz emocje. Człowieczeństwo i bóstwo. Życie odbite na twarzy „W rysach swoich niewypowiedzianie szlachetne”, „piękniejsze niż słońce”, „zachwycające aniołów”, „słodka i czysta rozkosz świętych”, „zwierciadło niepojętej doskonałości”, „arcydzieło Ducha Świętego”… Czy można lepiej określić twarz Chrystusa? Mnie tu najbardziej dotyka „arcydzieło Ducha Świętego”, czyli absolutny majstersztyk sztuki. Ci, którzy widzieli Jezusa, mówią o Jego wręcz porażającym pięknie. „Kto Cię namaluje tak pięknym, jak jesteś?” – pytała św. Faustyna Kowalska Jezusa, kiedy zlecił jej zamówienie swojego wizerunku u malarza. W Litanii do Najświętszego Oblicza Jezusa (są dwie jej wersje) jest też taki obraz: „krwawym potem zalane”, „poranione od bicia i policzkowania”, „wśród drogi krzyżowej chustą otarte”. Serce przeszywa wezwanie: „którego piękność zasłoniły grzechy nasze”. Nietrudno w wyobraźni zobaczyć twarz Jezusa umęczonego (zresztą od „Pasji” Mela Gibsona obraz zakrwawionej, spoconej z bólu twarzy Chrystusa w koronie cierniowej trudno wymazać z pamięci). Jezus chce, by Jego twarz, tę umęczoną, ale i tę „w rysach niewypowiedzianie szlachetną”, nosić w sobie. Kontemplować ją. „Wszyscy, którzy chcąc Mi okazać swoją miłość, pamiętać będą często o wizerunku przedstawiającym Moje Boskie Oblicze, uczują w sobie przez odbicie Mego Człowieczeństwa żywy odblask Mojej Twarzy, która w nich będzie wyryta i jaśnieć będą bardziej od innych w życiu wiecznym” – mówi Jezus św. Gertrudzie. To jej „dyktuje” litanię przed ponad 800 laty (choć tak do końca nie znamy daty powstania tekstu, może Gertruda dostała tylko wskazówki). Z modlitwy tej, spod celnych określeń, wyłania się szkic nie tylko rysów twarzy, ale emocje Jezusa. To też wędrówka po Jego życiu. W Litanii do Najświętszego Oblicza kryje się również bukiet obietnic, który wręcza nam sam jej Bohater. Światło Rzecz dzieje się w jednym z kościołów w Rzymie około 1286 roku. Święta Gertruda – wszystko wskazuje na to, że chodzi o mistyczkę z Saksonii – przyjechała tu z rodzimego klasztoru w Helfie. Zakonnica czuje w sercu przynaglenie, by uczcić obraz Oblicza Pańskiego. W jej myślach kotłuje się wizja ociekającej krwią twarzy Chrystusa. Gertruda ma silne poczucie, że krew sączy się za jej winy. Pada na twarz. Błaga o miłosierdzie. I nagle sam Jezus staje przed nią. Błogosławi ją „Przez wielkość miłosierdzia mego odpuszczam ci wszystkie grzechy. A chcąc, żebyś zupełnie uczuła poprawę, nakazuję ci, abyś jako zadośćuczynienie za te grzechy przez cały rok codziennie spełniała jakiś dobry uczynek na pamiątkę odpustu, którego ci udzielam” – mówi. Mija krótki czas. Gertruda ma kolejne widzenie. Wstrząsające. Widzi przywiązanego do kolumny Jezusa. Dwóch żołnierzy wymierza Mu baty. Jezus po każdym uderzeniu odwraca twarz w jej kierunku. Gertruda, przerażona, płacze. Nigdy już nie uwolni się od tego widoku. „Czy nie czytałaś, co napisano o Mnie: widzieliśmy Go jakby trędowatego?” – pyta Jezus benedyktynkę. „Jezu Najmilszy, co mogę zrobić, by złagodzić Twój ból straszliwy, cierpienie Twego Boskiego Oblicza?” – pyta Niemka. I słyszy: „Kto rozmyśla nad tym i rozważa Moje cierpienia ze współczuciem, i modli się z miłością za grzeszników, serce takiego człowieka jest jak balsam zbawienny łagodzący Moją boleść”. A potem Chrystus obiecuje Gertrudzie, że kto będzie czcił Jego Oblicze „otrzyma za życia wewnętrzne i stałe światło, a po śmierci będzie jaśnieć w niebie szczególniejszą światłością”. A „ci, którzy wpatrują się w rany Mego Oblicza na ziemi, wpatrywać się Weń będą w niebie, na jaśniejące chwałą” – dodaje Jezus. Prosi, by Gertruda zanotowała też, że ci, którzy będą czcić Święte Oblicze „w duchu zadośćuczynienia, dopełnią tego, co uczyniła św. Weronika. Stosownie, z jaką gorliwością czcić będą znieważone Me Oblicze przez bluźnierców, tak samo będę czuwać nad ich obliczem przez grzechy oszpeconym. Boskie Oblicze Moje jest formą bóstwa, która przywraca duszom podobieństwo Boże”. Pojawia się też konkretna obietnica wobec osób, które „mową, modlitwą albo pismem będą broniły sprawy Mojej”. „Ja także będę ich bronił przed Szatanem i udzielę im szczególnych łask” – zapewnia Jezus. I wyraźnie podkreśla, że przez Jego Święte Oblicze będą dziać się cuda. Za pośrednictwem jego czcicieli. Kto będzie odmawiał Litanię do Najświętszego Oblicza, ten także „wytrwa do końca”. Jezus deklaruje też odmawiającym litanię „obronę przed nieprzyjaciółmi, od nieszczęść i złych przygód”. Ci, którzy „ofiarują Ojcu Mojemu i Mojej Matce zadośćuczynienie za znieważone Moje Oblicze, wyproszą nawrócenie wielu grzeszników” – dodaje. Zwraca się bezpośrednio do Gertrudy: „Przez Święte Moje Oblicze otrzymasz zbawienie wielu grzeszników. Przez to ofiarowanie nic nie będzie ci odmówione”. Jezus chce wymalować w duszach „rysy Boskiego z Nim podobieństwa”. Mówi wreszcie trochę jak w ewangelicznych przypowieściach: „Tak samo jak w jakimś królestwie posiadając monetę, za noszenie w duszy drogocennego wyobrażenia Najświętszego Oblicza otrzyma się w tym życiu wszystko, co konieczne do zbawienia”. Kto Mnie kontempluje, pociesza Mnie Kult Świętego Oblicza jest silny w tradycji Kościoła. Zapoczątkowała go nie św. Gertruda, ale Weronika swoim bohaterskim wręcz gestem. Otarła chustą twarz Jezusa, gdy uginając się pod ciężarem krzyża, wspinał się na Golgotę. Odbicie, które odbiło się na skrawku materiału, to pierwsza ikona z twarzą Ukrzyżowanego. Weronika całuje ją. Oddaje jej cześć. Dotyka. Oblicze Chrystusa czci potem wielu świętych. Ale chyba najmocniejsze są wyznania św. Teresy z Lisieux. Karmelitanka pisała: „Moje nabożeństwo do Najświętszego Oblicza, czyli raczej cała moja pobożność, opierała się na tych słowach Izajasza: »Nie ma krasy ani piękności; i widzieliśmy go, a nie było na co spojrzeć... Wzgardzonego najpodlejszego z mężów, męża boleści i znającego niemoc; i jakby zasłonięta twarz jego i wzgardzona; stąd i za nic go mieliśmy« (Iz 53,23)”. Dlatego mistyczka nazywana była nie tylko Teresą od Dzieciątka Jezus, ale i Teresą od Najświętszego Oblicza! W święto Przemienienia Pańskiego ofiarowała swoje życie Najświętszemu Obliczu. Wielką czcicielką Najświętszego Oblicza była też mało znana w Polsce Włoszka, bł. Maria Pierina. Również jej Jezus zostawił wskazówki dotyczące kultu Jego Oblicza. Lata 30. XX wieku. Maria ma 12 lat. W czasie liturgii Wielkiego Piątku słyszy głos Jezusa: „Czy nikt nie pocałuje z miłością mego Oblicza, aby wynagrodzić za pocałunek Judasza?”. Dziewczynka traktuje te słowa poważnie. I kiedy w czasie nabożeństwa szpaler ludzi ustawia się, by ucałować krzyż, Maria biegnie i całuje twarz Chrystusa. Matka natychmiast wyprowadza córkę z kościoła. „Czemu nie ucałowałaś nóg?!” – pyta zdenerwowana. Za „poufałość wobec Chrystusa” wymierza córce solidne lanie. Maria w sercu wie jednak, że swoim pocałunkiem wyszła naprzeciw pragnieniu Pana. W 1936 roku Jezus poprosi Włoszkę, by rozszerzyć kult Jego Oblicza w całym Kościele. Poniekąd tak się stało, bo dziś liturgiczne wspomnienie Najświętszego Oblicza przypada w piątek przed Środą Popielcową. Jest także specjalny formularz mszalny o Najświętszym Obliczu. Ale rzadko, niestety, w parafiach odmawiana jest Litania do Najświętszego Oblicza. Tak jakby nie weszła ona w „krew Kościoła”. i Gdy Monica Aramayo postanowiła sfotografować niebo nad argentyńskim miastem San Salvador de Jujuy, nie wiedziała, że wywoła ogólnoświatowe poruszenie w mediach społecznościowych. Burzowe chmury, przez które przebijały się promienie słońca oświetlające część miasta, wytworzyły wizerunek Jezusa Chrystusa w koronie cierniowej. Zdjęcie lotem błyskawicy zrobiło furorę w sieci. Kobieta opublikowała zdjęcie na swoim Facebooku. Według niektórych internautów postać przedstawia Chrystusa w białej sutannie i koronie cierniowej. Innym sfotografowane zjawisko na niebie przypominało Statuę Chrystusa Zbawiciela w Rio de Janeiro. Jedni z internautów zaczęli wieszczyć, że to znak, że Jezus ponownie pojawi się na Ziemi, inni natomiast sugerowali, że zdjęcie zostało obrobione w jakimś programie graficznym. Autorka zarzekała się jednak: - Nie było żadnego Photoshopa, niczego nie zmieniłam. Zdjęcie jest darem natur! Wyglądało ono następująco: przypomina, że to nie pierwszy raz, gdy sfotografowane zjawiska atmosferyczne przypominają internautom rzekomy wizerunek Jezusa. W marcu podobny widok został sfotografowany przez Alredo Lo Brutto z Agropoli we Włoszech . Drogowa katastrofa, ponadmiesięczna wędrówka o kulach, wreszcie nawrócenie z islamu na katolicyzm - to niecodzienna droga życiowa Zuqa Karola Spancy fot. ROMEK KOSZOWSKI Był 48 godzin nieprzytomny po tym, jak jego ford Eskort spadł w 300-metrową przepaść i spłonął. Pamiętał tylko, jakby ktoś go trzymał, ratował. Półtora roku później rozpoznał tego Kogoś – to był Chrystus z obrazu z podpisem: „Jezu, ufam Tobie”. Kosowianko, co się dzieje? – Byłam sparaliżowana od pasa w dół. Ale się nie poddawałam. W szpitalu sobie śpiewałam, aż ordynator Serb powiedział mi: – Ja sobie nie życzę, żeby pani tu śpiewała! Ja mu na to: – To co, mam się poddać? Lamentować nad sobą? To do mnie niepodobne! A on mówi do innych pacjentek: – Jeszcze takiego człowieka nie spotkałem! Ma 22 lata, nigdy nie będzie chodzić, ale się nie poddaje. Bierzcie przykład z tej dziewczyny! – To nie ja, bo kim ja jestem? To łaska Boga – powiedziała Shkurta, która była wtedy muzułmanką. – Bóg? Boga nie ma! Kto widział Boga? Nikt! – Ja widziałam! I ty zobaczysz. Ja będę chodzić. – Nie wierzę – odparł lekarz. Aż kiedyś, o dwunastej w nocy, Shkurta poruszyła palcem u nogi. Poprosiła pielęgniarkę, żeby zawołała ordynatora. – Kosowianko, co się dzieje? – spytał lekarz i chwilę później zobaczył zdumiony, jak mokra z wysiłku Albanka poruszyła palcem. – Aż złapał się za głowę i powiedział mi: „Obiecuję ci, że od dziś będę wierzyć. A ja się roześmiałam: „Nie mnie obiecuj, tylko Bogu!” – wspomina Shkurta. I opowiada, jak którejś nocy w szpitalu zobaczyła oślepiające światło. Ale – co ciekawe – nie widział go nikt inny. W swoim wnętrzu usłyszała głos: – Tam, gdzie cię poprowadzę, poznasz prawdę i poznasz Mnie. W sanatorium Shkurta poznała Zuqa. Za cały bagaż mając ortopedyczną kulę, przyjechała za nim do Polski. Wyszła za niego za mąż. – Było nam ciężko. Inny kraj, inna kultura, inny język. Chciałam złożyć sąsiadce życzenia na święta, a ona zatrzasnęła przede mną drzwi. W Kosowie to byłoby nie do pomyślenia! W pewnym momencie nie mieliśmy gdzie mieszkać. A w drodze było już dziecko – opowiada Shkurta, dodając, że kiedy Sylwia już się urodziła, Zuq chciał, żeby była ochrzczona. Choćby dlatego, żeby nie była inna niż wszyscy w Polsce. Żona nie chciała: – Myślałam, że to zdrada mojego narodu, mojej ojczyzny, zdrada Allaha. Już wiem wszystko! Ale… Zuq poszedł na pielgrzymkę do Częstochowy. Shkurta prawie całą noc się modliła. W końcu zobaczyła twarz Jezusa w koronie cierniowej. Nic nie mówił. Uśmiechał się. – Gdy Zuq wrócił z pielgrzymki, przytuliłam go mocno i powiedziałam: „Już wszystko wiem!” – opowiada Albanka. Potem obydwoje trafili do grupy Odnowy w Duchu Świętym. – Przyszłam na spotkanie modlitewne, usłyszałam uwielbienie Boga językami. Pomyślałam: „Boże, to jest to! To jest dla mnie!” – wspomina Shkurta. – Przez 3 lata przygotowywaliśmy się do sakramentów i 16 czerwca 1996 r. przyjęliśmy chrzest, I Komunię, a potem także wzięliśmy ślub kościelny. Wtedy wszystko się we mnie zmieniło. A to nie jest tak łatwo. Ja byłem tak gorliwym muzułmaninem, jak jestem gorliwym katolikiem. To mógł zrobić tylko Bóg – mówi Zuq, który na chrzcie i w polskim dowodzie osobistym ma imię Karol. To na pamiątkę Karola Wojtyły, bo Zuq przybył do Polski 16 października – w 14. rocznicę wyboru Jana Pawła II. W podobny sposób Shkurta została Anną. Dziś Karol (Zuq) Spanca pracuje jako portier w skierniewickim szpitalu. Mieszka niedaleko z żoną i dwiema córkami. Żyje skromnie. O swoim życiu mówi: – To był plan Pana Boga. Ufam Mu. oceń artykuł Polki Praca i finanse Rozmowy o pracy i finansach Kariera napisał/a: ~Martka" 2008-01-18 08:55 Witam, czy ma ktoś wyrażny schemat do tego obrazu i mógłby sie podzielić? Bardzo proszę i pozdrawiam Martka -- cytuj odpowiedz Płaczący krwawymi łzami Jezus to cud, wandalizm, czy przypadek? Na posągu Chrystusa w Krośnie – Polance pojawiła się czerwona substancja. Spływa po koronie cierniowej i twarzy niosącego krzyż kamiennego Jezusa. Proboszcz parafii podchodzi do sprawy z rezerwą i złożył zgłoszenie o podejrzeniu uszkodzenia mienia. Próbka tajemniczej cieczy trafiła już do policyjnego laboratorium kryminalistycznego w Rzeszowie, gdzie zostanie przebadana i wtedy dowiemy się, czy jest efektem działania wandali, dowcipnisia, czy też pojawiła się z jakiejś innej przyczyny. Póki co, czerwona substancja wzbudza niemałe zainteresowanie. Pod pomnikiem od kilku dni zbiera się coraz więcej osób, zaciekawionych zjawiskiem. Policja wzmocniła nawet patrole w tej okolicy, ponieważ posąg znajduje się blisko ruchliwej ulicy.

twarz jezusa w koronie cierniowej