tomasz ojciec izabeli z lalki

Określenie "Izabela z »Lalki«" posiada 1 hasło. Inne określenia o tym samym znaczeniu to Izabela , postać z "Lalki" Prusa; Izabela z powieści Prusa. Matura z języka polskiego już za nami, ale emocje wcale nie opadły. Napisałem maturę na temat nr 2. Pisałem, że ojciec Izabeli (nie podałem jej nazwiska) to był Ochocki. Wszystko inne Ojciec Izabeli i Florentyna podzielali zdanie Misiewiczowej, kuzynka Łęckiej dostrzegała podobieństwo Stanisława do posągu gladiatora Wiek: dojrzały (45 lat) Stan cywilny:Beznadziejnie zakochany w arystokratce, pannie Łęckiej. wdowiec z pięcioletnim stażem małżeńskim. W epoce racjonalizmu, jaką był pozytywizm, raczej nie powinniśmy spodziewać się motywów związanych z wizjami, marzeniami sennymi. Tymczasem w „Lalce” będące przecież szczytowym osiągnięciem polskiej prozy realistycznej XIX wieku, sny poszczególnych postaci odgrywają zaskakująco dużą rolę. Sny Izabeli Łęckiej odzwierciedlają jej duszę, marzenia i pragnienia. Kiedy Trwonili majątki: trwonił dziad, ojciec i syn, któremu w rezultacie zostało trzydzieści tysięcy ocalonych przez Wokulskiego i - piękna córka dla dopełnienia niedoborów. A co tymczasem robili Szlangbaumowie? Pieniądze. Zbierał je dziad i ojciec, tak że dziś syn, do niedawna skromny subiekt, za rok będzie trząsł naszym handlem. nonton alice in borderland season 2 episode 1. Stanisław Wokulski - charakterystyka Czterdziestosześcioletni bohater powieści Bolesława Prusa to jedna z najciekawszych postaci w literaturze polskiej. Dlaczego? Ponieważ jego osobowość nie jest jednoznaczna, lecz pełna sprzeczności. Jako młody chłopiec, mimo szlacheckich korzeni, trafił do sklepu i restauracji Hopfera na stanowisko subiekta. Jego ojciec stracił majątek odziedziczony po dziadku Stanisława. Choć ciężko pracował w sklepie, a wszystkie zarobione pieniądze musiał oddawać ojcu. Przy pomocy studentów-subiektów i Ignacego Rzeckiego zdał pomyślnie końcowe egzaminy w Szkole Przygotowawczej i dostał się na... więcej* * *Ignacy Rzecki – charakterystyka Oto w jaki sposób Prus przedstawił tę postać: „Ani jednak ciekawość ogółu, ani fizyczne i duchowe zalety trzech subiektów, ani nawet ustalona reputacja sklepu może nie uchroniłaby go od upadku, gdyby nie zawiadował nim czterdziestoletni pracownik firmy, przyjaciel i zastępca Wokulskiego, pan Ignacy Rzecki” [rozdział pierwszy tomu I] Ignacy Rzecki był starym kawalerem, o dosyć dziwnym usposobieniu: „Z domu pan Ignacy wychodził rzadko i na krótko i zwykle kręcił się po ulicach, na których mieszkali jego koledzy albo oficjaliści sklepu. Wówczas jego ciemnozielona algierka lub tab... więcej* * *Julian Ochocki - charakterystyka Julian Ochocki to dwudziestoośmioletni młodzieniec wywodzący się z warstwy arystokratów. „Młody człowiek nie dosięgnął jeszcze lat trzydziestu i rzeczywiście odznaczał się niezwykłą fizjognomią. Zdawało się, że ma rysy Napoleona Pierwszego, przysłonięte jakimś obłokiem marzycielstwa” [Ton 1. Rozdział XII]. Był spowinowacony z Łęckimi. Wyróżniał się z otoczenia, ponieważ nie oddawał się zajęciom typowym dla swej klasy – nie trwonił pieniędzy na wyścigi czy grę w karty. Uważany był za nieszkodliwego dziwaka. Ochocki ukończył studia przyrodnicze na uniwersytecie i techniczne na poli... więcej* * *Izabela Łęcka - charakterystyka Wygląd bohaterki według trzecioosobowego narratora: „Panna Izabela była niepospolicie piękną kobietą. Wszystko w niej było oryginalne i doskonałe. Wzrost więcej niż średni, bardzo kształtna figura, bujne włosy blond z odcieniem popielatym, nosek prosty, usta trochę odchylone, zęby perłowe, ręce i stopy modelowe. Szczególne wrażenie robiły jej oczy, niekiedy ciemne i rozmarzone, niekiedy pełne iskier wesołości, czasem jasnoniebieskie i zimne jak lód. Uderzająca była gra jej fizjognomii. Kiedy mówiła, mówiły jej usta, brwi, nozdrza, ręce, cała postawa, a nade wszystko oczy, którymi zdawał... więcej* * *Tomasz Łęcki - charakterystyka Tomasz Łęcki jest przedstawicielem arystokracji, w rodzie miał kilu senatorów. To sześdziesięciokilkoletni człowiek, niewysoki, pełnej tuszy, krwisty. Nosił nieduże wąsy białe i do góry podczesane włosy, tej samej barwy. Miał siwe, rozumne oczy, postawę wyprostowaną, chodził ostro. Na ulicy ustępowano mu z drogi – a ludzie prości mówili: oto musi być pan z panów. Łęcki miał jedną, ukochaną córkę Izabelę. Po przodkach odziedziczył duży majątek, jednak roztrwonił go na wystawne życie. Uważa się za przedstawiciela klasy wyższej, choć dopuszcza możliwość wpuszczenia do niej ludzi niżej ... więcej* * *Zdeklasowana szlachta w „Lalce” Przedstawicieli tej warstwy w powieści nie odnajdziemy wielu. Są to między innymi: ojciec Wokulskiego (przeznaczający wszystkie pieniądze na odzyskanie spadku po ojcu, oceniający ludzi według urodzenia i statusu majątkowego i przejawiający wielokrotnie skłonności do popadania w nieuzasadniona złość) oraz Wirski (popadł w ruinę trwoniąc swój majątek, którego nie potrafił utrzymać po zaprowadzeniu zmian formy własności). Po uwłaszczeniu chłopów ludzie ci nie potrafili już gospodarować, a zamiast odnaleźć się w nowej rzeczywistości – nadal trwonili pieniądze (byli w tym względzie podobni... więcej* * *Mieszczaństwo w „Lalce” To środowisko zróżnicowane pod względem narodowościowym (na niemieckie, żydowskie i polskie, posiadające cechy i przywary charakterystyczne dla swej nacji, np. obrotni i sprytni Żydzi) i majątkowym można podzielić według dwóch kryteriów: 1) pod względem wieku na: - stare Przykładem może być kupiec Jan Mincel, spolszczony Niemiec. Ten pracowity i uczciwy mężczyzna ciężką pracą dorobił się sklepu w centrum Warszawy: „Obiady w dzień powszedni jadaliśmy w sklepie, naprzód dwaj młodzi Minclowie i August Katz, a następnie ja z pryncypałem. W czasie święta wszyscy zbieraliśmy się na... więcej* * *Lud miejski w „Lalce” Postaci wywodzące się z tej klasy, choć są ukazane w wątkach epizodycznych, to jednak tak skonstruowanych, by w czytelniku na długo po lekturze pozostała świadomość niższości społecznej ludzi krzywdzonych, pozbawionych jakiejkolwiek szansy poprawy swej sytuacji czy możliwości rozwoju, bez pomocy kogoś takiego, jak Stanisław Wokulski. Oto przykłady: - rodzina Wysockich, czyli furman z rodziną, wyciągnięty przez bohatera z nędzy, oraz jego brat – dróżnik, przeniesiony do lepszej pracy dzięki Stanisławowi (to właśnie dróżnik Wysocki uratował niedoszłego samobójcę spod kół pędzącego pociąg... więcej* * *Ludności niemiecka w „Lalce” Bolesław Prus w swej powieści przedstawił Niemców w sposób stosunkowo ciepły i interesujący. O tej narodowości dowiadujemy się głównie z Pamiętników starego subiekta. Ignacy Rzecki opisuje tam wielopokoleniową, mieszczańska rodzinę Minclów (spolszczonych Niemców), zajmującą się handlem. Cechuje ich ogromna pracowitość (wręcz kult pracy – nawet w niedzielę), zaradność, wytrwałość, oszczędność (młody Ignacy musi wyliczać się ze spożytkowania zarobionych pieniędzy swemu pracodawcy: „Nierobienie oszczędności, a raczej nieodkładanie co dzień choćby kilku groszy, było w... więcej* * *Stanisław Wokulski romantyk czy pozytywista Stanisław Wokulski jest reprezentantem pokolenia dwóch epok. Cechy romantyka: - romantyczna biografia młodzieńczego okresu, wątek walki o wolność: Wokulski bierze udział w postaniu styczniowym, poświęcając młodość patriotycznej walce o wolność i niepodległość, za swą miłość do ojczyzny cierpi na syberyjskim zesłaniu; - romantyczna, nieszczęśliwa i nieodwzajemniona miłość, która jest motorem jego działań, a w której przeszkodą według bohatera są konwenans i stosunki społeczne; idealizowanie swej wybranki do takiego... więcej* * *Ocena Izabeli Łęckiej Z jednej strony Izabelę łęcką można ocenić zdecydowanie negatywnie i określić jako pustą lalkę. Z drugiej na jej postępowanie i charakter w dużym stopniu wpłynęły wychowanie w świecie arystokratówm. Wokulski myślał o niej: „Sądząc jej czyny, jest to panna na wydaniu, która szuka najlepszej partii; patrząc w jej oczy, jest to anielska dusza, której konwenanse ludzkie spętały skrzydła.” Izabela od najmłodszych lat wychowywana była w puchu. Wszelkie czynności, które wymagały wysiłku wykonywali za nią innych. Czas mijał jej na podróżach. Świat znała z sentymentalnych lektur, zaś ten widzian... więcej* * *Helena Stawska – charakterystyka Helena Stawska miała około trzydziestu lat. Piękna, wysoka szatynka była matką małej Heluni. Wspólnie z nią i matką wynajmowała mieszkanie w kamienicy Łęckich. Utrzymywała się z udzielania prywatnych lekcji angielskiego, gry na fortepianie, czasem zajmowała się szyciem. Jej mąż po niesłusznym oskarżeniu o morderstwo wyjechał za granicę i odtąd słuch po nim zaginął. Kobieta nie wiedziała, czy żyje czy nie. Do córki i matki miała stosunek wyrozumiały. Była osobą ciepłą, dobrą, lojalną i cierpliwą. Wokulski zwrócił na nią uwagę w kościele Karmelitów podczas świąt wielkanocnych, jednak ... więcej* * *Hrabina Joanna Karolowa – charakterystyka Siostra Tomasza Łęckiego. Opiekuje się Izabelą, zabierając ją np. na charytatywne kwesty. Uświadamia pannie, że jej wiek – dwadzieścia pięć lat – to najwyższy czas, by pomyśleć o zamążpójściu. Sugeruje, by wyszła za starszych, jednak majętnych kandydatów, jak baron czy marszałek. Dostrzega zainteresowanie Wokulskiego Łęcką, jednak swata ją ze Starskim, gdy istnieją jeszcze szanse, że prezesowa Zasławska przepisze na niego majątek. Pod pozorem zachowania rodzinnego serwisu Łęckich proponuje Izabeli kwotę poniżej wartości sprzedawanych przedmiotów. Baronowa szczyci się swoją filantropijną działa... więcej* * *Prezesowa Zasławska – charakterystyka Przedstawicielka starej arystokracji. Miała ponad siedemdziesiąt lat. Szlachetna, oczytana i majętna wdowa. W młodości kochała się w oficerze – stryju Stanisława Wokulskiego. Do ślubu jednak nie doszło, gdyż młodych dzieliła przepaść finansowa i klasowa. Do końca życia nie zapomniała jednak o ukochanym. Docenia Wokulskiego i nie traktuje go z góry, docenia go jako człowieka. Prosi, by uczcił pamięć o jej związku ze stryjem umieszczając na pamiątkowym kamieniu znajdujących się obok ruin zamku cytat z wiersza Mickiewicza. Prezesowa świetnie zarządza swoim majątkiem w Zasławku. Panuje ... więcej* * *Kazimierz Starski – charakterystyka Kuzyn Izabeli Łęckiej. Przystojny bankrut i bawidamek. To „Mężczyzna średniego wzrostu, zręczny, śniady, z małymi faworytami i wąsikami i bardzo nieznaczną łysiną”. Swój majątek stracił podróżując po świecie i wydając pieniądze w kasynach. Sprytny hulaka i próżniak. Chwali się pobytem w dalekich krajach – Chinach czy Japonii – jednak nie przedstawia na to dowodów. Mówi lichą polszczyzną. Starski cechuje cynizm i wyrachowanie. To obłudny i zakłamany bawidamek. Wykorzystuje kobiety, nie szanuje ich. Jest między innymi pierwszym klientem prostytutki Marianny. Flirtuje także z narzeczoną, a potem... więcej* * *Henryk Szlangbaum – charakterystyka Pochodzi z żydowskiej rodziny. Jest „mały, czarny, zgarbiony”. To syn bogatego właściciela kantoru żyjącego z lichwy. Wokulskiego Henryk poznał podczas powstania styczniowego. Podobnie jak on, został zesłany na Syberię. Początkowo wyrzekł się swego pochodzenia, by zbliżyć się do Polaków. Przeszedł na chrześcijaństwo i zmienił nazwisko na Szlangowski. Odrzucali go zarówno Żydzi, jak i katolicy. Wokulski zatrudnia go jako subiekta w swym sklepie. Koledzy pogardzają nim, jednak kilka słów Wokulskiego łagodzi ich zapędy. Jako pracownik jest cichy i sumienny. Gdy jednak Łęcki obraża jego oj... więcej* * *Kazimiera Wąsowska - charakterystyka Bogata wdowa. Była kobietą z krwi i kości. Miała „pyszne kasztanowate włosy i czarne oczy, a całą fizjonomię wesołą i energiczną”. Nieprzeciętnej urody, zmysłowa i emanująca erotyzmem. Zupełnie inną niż delikatna Izabela Łęcka. Mimo zaledwie trzydziestu lat pochowała trzech mężów. Lubiła szybką jazdę konną. Kobietę cechowało poczucie humoru, zapał i energia, otwartość i inteligencja. Była zwolennikiem równouprawnienia i emancypacji kobiet. Wąsowska wiedziała, czego chce w życiu. Miała jasno określone poglądy. Brała z życia wszystko to, czego potrzebowała. Miała licznych adorato... więcej* * *Doktor Szuman – charakterystyka Michał Szuman był lekarzem żydowskiego pochodzenia. To stary kawaler „żółty, mały, z czarną brodą, miał reputację dziwaka. Posiadając majątek leczył darmo i o tyle tylko, o ile było mu to potrzebnym do studiów etnograficznych”. Jest zwolennikiem darwinizmu, zajmował się etnografią. Badał różnice między włosami różnych nacji. Wokulskiego poznał podczas zsyłki na Syberię po powstaniu styczniowym. Szuman czuł się Polakiem i zastanawiał się nad przejściem na chrześcijaństwo. Wierzył w możliwość asymilacji Żydów. W młodości przeżył wielką tragedię. Po śmierci ukochanej próbow... więcej* * *Dzieje Wokulskiego Stanisław Wokulski to bogaty kupiec galanteryjny. Podczas głównych rozgrywających się w utworze wydarzeń miał 45-46 lat. Wywodził się z rodziny szlacheckiej, która utraciła tytuł i majątek w ramach represji carskich. Od 1854 roku pracował jako subiekt w winiarni u Hopfera. Jednocześnie uczył się w Szkole Przygotowawczej. W 1861 roku Ignacy Rzecki zabrał Wokulskiego do siebie i tym samym Wokulski zaczął pracę u starego Mincla. Stach zaczął uczęszczać do Szkoły Głównej jako wolny słuchacz. Pracował dniami i nocami, w międzyczasie udzielając korepetycji, dużo czytając i wciąż się uc... więcej* * *Stanisław Wokulski jako bohater przełomu epok Stanisław Wokulski żył na przełomie epok romantyzmu i pozytywizmu. Łączy w sobie cechy tych dwóch różniących się od siebie okresów. Z romantyzmem łączy go głównie kierowanie się w życiu uczuciami. Z drugiej strony zna się na interesach, bliska mu jest również współczesna nauka. W młodości Wokulski pełen był ideałów. Wcześnie podjął pracę w winiarni u Hopfera, by zarabiać na swój byt. Równocześnie podjął naukę w Szkole Przygotowawczej, a następnie, pracując już w sklepie Minclów, zdał egzaminy do Szkoły Głównej. Uczył się nocami, dawał także korepetycje. Naukę przerwał romanty... więcej* * *Cechy romantyczne i pozytywistyczne Stanisława Wokulskiego Cechy romantyczne: - patriotyzm – bohater już w młodości stawia sobie dobro ojczyzny na pierwszym miejscu, porzuca naukę w Szkole Głównej, by czynnie brać udział w konspiracji, przyłącza się do powstania styczniowego, za co zostaje zesłany na Syberię (w okolice Irkucka); - wybitna jednostka – bohater jest postacią wyróżniającą się wśród innych; - wewnętrzne rozdarcie – Wokulski z jednej strony podąża za głosem serca, robi wszystko, by jego uczucie do Izabeli było spełnione, z drugiej potrafi osiągać sukces finansowy, a nauka i współczesne zdobycze techniczne pociąg... więcej* * *Dzieciństwo i młodość Stanisława Wokulskiego W młodości Wokulski pełen był ideałów. Pochodził z rodziny szlacheckiej, która pozbawiona została tytułu. Wcześnie podjął pracę w winiarni u Hopfera, by zarabiać na swój byt. Równocześnie podjął naukę w Szkole Przygotowawczej, a następnie, pracując już w sklepie Minclów, zdał egzaminy do Szkoły Głównej. Był poniżany i szykanowany przez klientów i kolegów z pracy. Za Stachem wstawił się Rzecki. Zaproponował mu mieszkanie u siebie. Załatwił też pracę w sklepie Minclów. Uczył się nocami, dawał także korepetycje. Naukę przerwał romantyczny zryw niepodległościowy. Stanisław związał się z ... więcej* * *Kwestionariusz osobowy Wokulskiego Imię i nazwisko: Stanisław Wokulski. Wiek: 46 lat. Płeć: mężczyzna. Pochodzenie: szlacheckie. Miejsce zamieszkania: Warszawa, Krakowskie Przedmieście. Moi przyjaciele to: Ignacy Rzecki, doktor Szuman, Julian Ochocki. Moim najlepszym przyjacielem jest: Ignacy Rzecki. Moi wrogowie to: Kazimierz Starski. Mój największy sukces: dziesięciokrotne pomnożenie majątku na wojnie w Bułgarii. Najbardziej chciałbym: by panna Łęcka odwzajemniła moje uczucia. Gdybym mógł cofnąć czas: nie poszedłbym do teatru, gdzie po raz pierwszy zobaczyłem pannę Izabelę. Najbardziej żałuj... więcej* * *Kim był Wiliam Colins? Nauczycielem języka angielskiego. Po tym, gdy Wokulski poczuł się niezręcznie, gdy Izabela w jego obecności rozmawiała po angielsku (np. w kościele z baronową Karolową) postanowił poznać ten język. Colins uczył go w tajemnicy, w jego domu. Znajomość języka sprawiła, że podczas podróży do Krakowa z rozmowy Izabeli ze Starskim, dowiedział się, że kobieta go nie kocha.... więcej* * *Kim był Rossi? Rossi był tragikiem włoskim, który przyjechał na występy do Warszawy. Początkowo przyjmowany był mało entuzjastycznie. Izabela odnosiła się do niego z uwielbieniem. Znała go jeszcze z Paryża. Poprosiła Wokulskiego, by zadbał o liczną widownię dla artysty. Mężczyzna wynajął klakierów. To osoby, które na jego znak klaskały w teatrze. Przez Rzeckiego ofiarował mu także album ze zdjęciami Warszawy.... więcej* * *Kim była pani Meliton? Pani Mieliton w przeszłości była nauczycielką. W powieści to ona przynosi Wokulskiemu informacje o tym, gdzie i o której będzie Łęcka. Przynosi też informację o sprzedaży konia barona Krzeszowskiego i licytacji kamienicy Łęckich. Zajmowała się swataniem par. Uważa, że kobiety zdobywa się siłą, a nie uległością. Wiele wiedziała o związkach damsko-męskich.... więcej* * *Kim był Mraczewski? Mraczewski był subiektem w sklepie u Wokulskiego. Miał niezwykły talent do sprzedawania klientom towaru. Był lubiany, szczególnie przez damy. Gdy w jednej z wypowiedzi obraził pannę Łęcką, ten zwolnił go. Dopiero na prośbę Izabeli subiekt otrzymał podwyżkę, ale został przeniesiony do Moskwy. Wzbogacił się, a po powrocie do kraju ożenił się z Heleną Stawską.... więcej* * *Kim był Wirski? Wirski był zarządcą w kamienicy Łęckich. Podobnie jak Rzecki, brał udział w powstaniu na Węgrzech. Z rodziną zamieszkiwał w kamienicy Łęckich. Nie miał dużych dochodów, zalegał z czynszem. Oprowadził starego subiekta po kamienicy, gdy ten przybył na prośbę Wokulskiego skontrolować budynek i poznać lokatorów. Wspierał Stawską podczas procesu o Lalkę.... więcej* * *Kim był Węgiełek? Węgiełek był pracownikiem fizycznym w Zasławku. To dwudziestokilkuletni chłopak „z fizjonomią wesołą i inteligentną”. Wokulski najął go jako kamieniarza do wyrycia napisu na kamieniu upamiętniającym jego stryja przy ruinach zamku w Zasławku. Węgiełek wcześniej miał własny warsztat, jednak po pożarze pozbawiony był narzędzi. Malował też szyldy w miasteczku. Wokulski zaoferował mu pracę w Warszawie. Węgiełek ożenił się z byłą prostytutką Marianną. Początkowo ich związek był udany. Kobieta dbała o dom. Gdy poznał pierwszego kochanka żony - Starskiego, wszystko się zmieniło. W każd... więcej* * *Partner serwisu: kontakt | polityka cookies obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Tomasz Łęcki - jeden z bohaterów powieści Lalka Bolesława Prusa. Był ojcem Izabeli oraz zubożałym arystokratą. Życiorys[] Przed 1870 r. przebywał na dworze francuskim, potem wiedeńskim i włoskim. Wiktor Emanuel II chciał mu nadać tytuł hrabiego. Tomasz był niegdyś posiadaczem sporego majątku, jednak roztrwonił go na zabawy i dostawne życie. Nie skłoniło go to jednak do zmiany postępowania. Nadal wydawał swój zadłużony oraz zubożały majątek na życie w dobrobycie. Umiera na atak apopleksji, najprawdopodobniej gdy dowiaduje się o zaniechaniu starań marszałka o rękę jego córki Izabeli. Wielki przyjaciel pana ogrodnika Piotra i przyjaciół stowarzyszenia komunistycznego w Nowej u boku Kazimierza Góralskiego i Tadeusza Kościuszki w USA. Odznaczony orderem wyzwolenia Litwy. Zbrodniarz wojenny w latach 1897-1901 na Białorusi. Wygląd[] Jest to niewysoki, pełnej tuszy, krwisty człowiek. Nosił nieduże białe wąsy, do góry podczesane włosy tej samej barwy i był posiadaczem siwych, rozumnych oczu. Postawa wyprostowana, chodził ostro. Tomasz Łęcki to jeden z drugoplanowych bohaterów Lalki Bolesława Prusa. Jest zubożałym arystokratą, ojcem Izabeli Łęckiej, który stracił majątek, a poważanie na salonach i dworach próbuje odzyskać za pomocą współpracy z Wokulskim nie przeczuwając, że ten zbliżając się do niego ma ukryty cel, którym jest zdobycie serca jego pięknej córki. Wygląd i charakter Tomasza ŁęckiegoTomasz Łęcki – bankrutWygląd i charakter Tomasza ŁęckiegoTomasz Łęcki to mężczyzna, który już dawno przekroczył sześćdziesiąty rok życia. Jest człowiekiem niewysokim, za to słusznej postury, która świadczy o nazbyt dostatnim życiu i przesadnym umiłowaniu do jedzenia. Posiada niewielki siwy wąsik i siwe włosy, które zaczesuje do tyłu głowy. Mianem siwego określa się również jego spojrzenie, zawsze skierowane prosto przed siebie. Poruszał się pewnym krokiem, zawsze wyprostowany. Na ulicy ludzie ustępowali mu drogi, rozsnuwał wokół siebie aurę wielkiego człowieka, wielkiego pana. Wewnętrzna strona osoby pana Tomasza Łęckiego nie była jednak tak solidna jak jego wygląd. W książce poznajemy go w momencie, kiedy właściwie stoi na skraju bankructwa, a co za tym idzie – degradacji społecznej. Łęcki wykazuje się jednak niepoprawną naiwnością – sprawia wrażenie, jakby nie dopuszczał do siebie powagi sytuacji, w jakiej się znalazł (plotka głosi, że zmarnotrawił nawet pieniądze przeznaczone na posag córki Izabeli, co zmusza go do poszukania jej narzeczonego, dla którego majątek narzeczonej nie byłby jedynym wyznacznikiem). Zaczyna bratać się z mieszczaństwem, co dla innych arystokratów byłoby nie do przyjęcia. Tomasz jednak przybiera dobrą minę do złej gry i widzi w tym przejaw swojego sprytu, którego towarzystwo salonowej Warszawy się boi. Tomasz Łęcki – bankrutŁęcki był człowiekiem niegospodarnym i mało odpowiedzialnym. Mając do dyspozycji ogromny majątek rodowy, roztrwonił go przez brak wyobraźni finansowej. To zmusza go do wejścia we współpracę z Wokulskim, którym gardzi i od którego czuje się lepszy przez swoje urodzenie, jednak przy spotkaniu na żywo wdzięczy się do kupca, bo widz w nim szansę na zarobek bez przymusu pracy. Łęcki bowiem, jak każdy arystokrata, jest człowiekiem pogardzającym pracą i skłonnym raczej do życia w dostatku, na który nie zapracował. Ludzi niżej urodzonych i biedniejszych od siebie ma za nic. Ojciec Izabeli jest człowiekiem, mimo swojej postawy i pańskiego wyglądu, bardzo kruchym psychicznie, kiedy problemy zaczynają go przygniatać, zdarza mu się dziecinnie płakać. Nie potrafi wychować córki – mimo jej dorosłego już wieku, wciąż traktuje ją jak małe dziecko, rozpieszcza i przyzwyczaja do życia typowego dla arystokracji – w luksusie i pogardzie dla biedy. O jego słabości psychicznej świadczy również sama śmierć, która była wynikiem ataku apopleksji na wieść, że marszałek odstąpił od starania się o rękę Izabeli. Tomasz Łęcki jest człowiekiem, który chce być uważany za wielkiego, wspaniałego i światowego, jednak żadna z tych cech nie znajduje potwierdzenia w jego charakterze. Na nic w życiu nie zapracował, a to, co dostał za darmo – stracił w wyniku swojej krótkowzroczności i nieporadności. Nawet jednak to nie nauczyło go pokory, nadal był pyszny, arogancki i dwulicowy. Najwyższą wartością były dlań pieniądze, a innych ludzi oceniał właśnie przez pryzmat zasobności ich portfeli. krzyżówka - Tomasz  » Tomasz Wyszukiwarka haseł do krzyżówek Określenie Liter Hasło posiada 3 określenia jeden z apostołów Kot lub Karolak imię Adamka Ostatnio dodane hasła miasto koło Malborka brunatna farba gruchawka dla jazzmana przydatny łysiejącemu donżuan rzeka w Berlinie i łączą, i krępują ... Stern do wieszania prania był lennikiem seniora Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Lalka TOM I Akcja rozpoczyna się w 1878 roku w Warszawie. Z rozmowy kupców warszawskich spotykających się w jadłodajni na Krakowskim Przedmieściu dowiadujemy się o przeszłości Stanisława Wokulskiego - właściciela galanteryjnego sklepu pod firmą J. Mincel. Obecnie zarządzanie sklepu powierzył przyjacielowi Ignacemu Rzeckiemu. Sam wyjechał w interesach na wojnę turecką. Dowiadujemy się, że w przeszłości Wokulski był subiektem (sprzedawcą w sklepie) Hopfera. Po pracy uczył się. Po roku nauki w Szkole Głównej wyjechał do Irkucka. Po powrocie ożenił się z dużo starszą od niego Minclową, a po jej śmierci stał się właścicielem sklepu. Ignacy Rzecki mieszkał w pokoiku przy sklepie. Dzień zajmowały mu głównie obowiązki. Oprócz niego w sklepie Wokulskiego pracowali – Klein, Lisiecki i najzdolniejszy - Mraczewski. Sklep funkcjonował od ósmej do dwudziestej. Rzecki w niedzielę planował wygląd witryn sklepowych. Jedną z jego nielicznych rozrywek było słuchanie nakręcanych zabawek. W wolnych chwilach oddawał się rozmyślaniom. W sekrecie pisał pamiętnik. Ojciec Rzeckiego w młodości był żołnierzem. Jego jedyny syn wychowywany był surowo. Otrzymał podstawowe wykształcenie. W jego domu rodzinnym często rozmawiano o polityce Napoleona. Po śmierci ojca zaczął naukę rzemiosła kupieckiego w sklepie Niemca - Mincla. Oprócz niego pracowało tam jeszcze trzech sprzedawców. Stary Mincel był surowy, ale sprawiedliwy. Po śmierci jego synowie podzielili się interesem. Jan Mincel otworzył sklep z galanterią na Krakowskim Przedmieściu. Z wdową po nim ożenił się Wokulski i przejął majątek Niemców. Do Warszawy powraca Wokulski. Czule wita się z Rzeckim. Opowiada, że dzięki uczciwej pracy, z niejednokrotnym narażeniem życia wzbogacił się znacznie. Planował teraz rozszerzyć ofertę sklepu i przyjąć nowych subiektów. Wspomniał o swojej samotności i tęsknocie za ojczyzną. Wokulski zapytał o rodzinę Łęckich. Okazało się, że to bankruci. Kupiec był zadowolony z prowadzenia sklepu przez Rzeckiego. Tomasz Łęcki z córką Izabelą mieszkał w kamienicy w przestronnym mieszkaniu. Niegdyś jego rodzina miała duże znaczenie i była bardzo zamożna. Wiele podróżowali po świecie. Teraz Łęcki był bankrutem, a jego kamienica miała zostać zlicytowana. Jego córka wychowywana była w luksusie. Hrabina Karolowa namawiała ją by ożeniła się z kimś bogatym i w ten sposób pomogła ojcu. Izabela dowiedziała się, że ich weksle ktoś wykupił. Izabela przejmowała się losem rodowych sreber. Ich wykup zaproponowała hrabina Karolowa. Wspomniała o szczodrości Wokulskiego. O majętności i zaradności Wokulskiego wspomniał także Tomasz Łęcki. W Izabeli, która poznała Stanisława w sklepie, zrodziła się dla niego pogarda. Gdy dowiedziała się, że mężczyzna wykupił ich weksle i daje się ogrywać w karty przez jej ojca, stwierdziła, że ją osacza. Posądzała go o złe zamiary. Wokulski zaczął budowę nowego sklepu. W Wielką Środę Izabela wraz z kuzynką Florentyną odwiedziła sklep Wokulskiego. Odniosła się do niego z pogardą. Wokulski stwierdził, ze jego roczna tęsknota za piękną Łęcką nie miała sensu. Spotkanie otrzeźwiło go. Planował wyjazd. Wokulski udał się na spacer do dzielnicy nędzarzy – na Powiśle. Na myśl przyszła mu jego trudna młodość i ciężka praca. Wspominał pierwsze spotkanie Izabeli i szaleństwo jakie go opanowało. Z miłości postanowił pojechać na wojnę z Bułgarią, by wzbogacić się. Doktor Szuman przestrzegał go przed tym. Rozmyślania przerwało mu spotkanie z Wysockim. Wysłuchał jego historii o ciężkim położeniu i obiecał go zatrudnić. W sklepie spotkał małżeństwo hrabiostwa Krzeszowskich. Para była skłócona i rozwodziła się. Wokulski zwolnił Mraczewskiego z powodu jego plotek o arystokratach i poglądów politycznych. Jego decyzji nie zmieniły nawet prośby Krzeszowskich. W Wielki Piątek Wokulski udał się do kościoła. Kwestowały tam panna Izabela i hrabina Karolowa. Mężczyzna złożył bardzo hojny datek. Na prośbę pań obiecał dać pracę Mraczewskiemu w Moskwie. Hrabina zaprosiła go na wielkanocne śniadanie. W świątyni zauważył kobietę i zaprosił ją do Rzeckiego. Gdy ta wyznała, że uprawia nierząd zapewnił jej pomoc. W Wielkanoc gościł u hrabiny Karolowej. Oczarował wszystkich gości. Obiecał prezesowej Zasławskiej postawienie pomnika na grobie jej męża. Izabela była oburzona zachowaniem kupca. Rzecki był zadowolony z otwarcia nowego sklepu. Wspominał czasy, gdy brał udział w powstaniu na Węgrzech. Jego przyjaciel August Katz popełnił wówczas samobójstwo. Po kilku latach tułaczki powrócił do sklepu Minclów. Rzecki dziwił się zachowaniu Wokulskiego i jego zbliżeniu do świata arystokratów. Rzecki przeprowadził się do nowego mieszkania przy sklepie. Nowym sprzedawcą został zasymilowany Żyd Szlangbaum. Uroczyste otwarcie sklepu ściągnęło rzesze kupców i arystokratów. Wśród gości był doktor Szuman. Swatka – pani Mielton – udzielała Wokulskiemu informacji o zwyczajach i zajęciach Izabeli. Mężczyzna zaplanował „przypadkowe” spotkanie z ukochaną w Łazienkach. Nie zrealizował jednak tego, ponieważ książę zaproponował mu udział w spotkaniu udziałowców spółki zajmującej się handlem ze Wschodem. Na spotkaniu poznał wynalazcę – pasjonata Juliana Ochockiego. Z listu pani Mielton Wokulski dowiedział się o licytacji kamienicy Łęckich oraz sprzedaży ulubionej klaczy Izabeli, która należała do barona Krzeszowskiego. Postanowił kupić zarówno dom, jak i konia by przypodobać się pannie Łęckiej. Nie chciał tego jednak zrobić osobiście. O udział w licytacji poprosił starego Szlaungbauma. Gdy w imieniu barona angielski hrabia poprosił go o odsprzedanie klaczy, Wokulski odmówił. Wokulski wystawił swoją nowo nabytego konia w wyścigach na Polach Mokotowskich. Za jej wygraną obiecał dżokejowi premię. Na wyścigi przybyła Łącka w towarzystwie ojca, hrabiny Krzeszowskiej i prezesowej Zasławskiej. Koń kupca wygrał. Wygraną przeznaczył na ochronkę dla dzieci. Izabela była szczęśliwa. Zdenerwowany Krzeszowski potrącił pana Stanisława, a ten wyzwał go na pojedynek. Jego sekundantem miał być doktor Szuman, zaś Krzeszowskiego hrabia z Anglii. Po paru dniach w Lasku Bolońskim odbył się pojedynek, w którym Wokulski wygrał (postrzelił barona w twarz). Baron poprosił go o pożyczkę. Tomasz Łęcki zaprosił Stanisława na obiad, by Izabela bliżej go poznała. Panna Łęcka zastanawiała się nad Wokulskim. Z jednej strony podziwiała go i cieszyła z wygranej w pojedynku z baronem, z drugiej gardziła jako kupcem. Postanowiła wykorzystać jego względy. Wokulski zastanawia się nad sensem swej miłości i przygotowuje do obiadu u Łęckich. Łęcka jest zawiedziona brakiem artysty włoskiego Rossiego u hrabiny Karolowej. Niegdyś, w Paryżu, była w nim zakochana. Wokulski rozmawia z Łęckim o sprzedaży kamienicy i inwestycjach arystokraty. Przy obiedzie wspomniał o planowanej podróży na paryską wystawę. Izabela podziękowała mu za dotychczasową pomoc. Po powrocie do domu Wokulski dowiedział się, że inkasent Oberman zagubił dużą kwotę pieniędzy. Kupiec darował mu dług. Otrzymał dwa listy – pierwszy od zakonnic chwalących byłą nierządnicę Mariannę, drugą od dziewczyny z prośba o pomoc w ułożeniu nowego życia. Mężczyzna zakwaterował ją u Wysockiego i pomógł w zakupie narzędzi krawieckich. Wokulski ustalił z Szlangbaumem zasady i cenę kupna kamienicy Łęckich w jego imieniu. Wiedząc o spacerze Łęckiej w Łazienkach od pani Meliton Wokulski udał się tam. Izabele poskarżyła się mu, że artysta Rossi w Warszawie nie otrzymuje żadnych kwiatów. W tajemnicy Stanisław postanowił obsypać Włocha 1 2 3 Zobacz inne artykuły:Partner serwisu: kontakt | polityka cookies

tomasz ojciec izabeli z lalki