ucieczka z domu dziecka konsekwencje prawne

Ucieczka z domu to głupota nic tobie nie da a tylko może pogorszyć sytuacje przeważnie uciekają zbuntowane nastolatki,dzieci myślą że to jedyne wyjscie myślą że zrobią rodzicom na złość a tak naprawde szkodzą bardziej sobie co rodzic może pomysleć o takim dziecku to normalne że potem sie niema zaufania do takiego dziecka itp To jednak nie wszystko, co grozi za ucieczkę z miejsca zdarzenia, gdyż ubezpieczyciel, po stwierdzeniu winy sprawcy, ma obowiązek wypłacić odszkodowania wszystkim poszkodowanym - oczywiście z kieszeni sprawcy. Nie ma wątpliwości, że ucieczka z miejsca wypadku jest nie tylko niemoralna, ale i wiąże się z wieloma przykrymi konsekwencjami. – konsekwencje prawne wybryków i zachowań antyspołecznych podejmowanych pod wpływem alkoholu: zawiadomienie szkoły, rodziców, skierowanie sprawy do sądu rodzinnego, nadzór kuratora Palenie papierosów – konsekwencje estetyczne: brzydki zapach ubrań i własnych pomieszczeń, palenie papierosów w ukryciu, np. w toaletach Ucieczka dziecka jest zawsze dla rodziców sprawą bardzo bolesną, obnaża rodzinne problemy i staje się powodem wzajemnego obwiniania i wyrzutów sumienia. Często jest też momentem zatrzymania, przemyślenia swoich relacji z dzieckiem, podjęcia zmian. Przeważnie jest to możliwe, ponieważ dziecko wraca do domu. Konsekwencje rozwojowe sieroctwa społecznego. Dzieci z domu dziecka określane są mianem sierot społecznych. Są to dzieci po­ zbawione naturalnego środowiska rodzinnego, nie utrzymują z nim systematycz­ nych kontaktów i przebywają pod stałą lub okresową opieką całkowitą poza rodzi­ ną własną (Maciaszkowa 1986). nonton alice in borderland season 2 episode 1. Mój 13-letni syn został upojony alkoholem przez kolegę w tym samym wieku. To był jednorazowy wybryk. Całe zdarzenie odbyło się u kolegi w domu. Bimber, którym chłopcy się upili, należał do ojca kolegi. Zdarzenie to miało miejsce po ucieczce z paru lekcji w szkole. Około godziny 18 usłyszałam, że ktoś nabija się pod drzwiami mieszkania, światło na klatce nie działało, męża nie było, przestraszyłam się i zadzwoniłam na policję. Przyjechał policjant i to on znalazł mojego syna pod drzwiami. Nie było z nim praktycznie żadnego kontaktu. Policjant wezwał karetkę pogotowia. Po parunastu godzinach nawadniania i wytrzeźwieniu syn wrócił do domu. Dzisiaj był u mnie policjant i zrobił ze mną wywiad. Powiedział, że każda z przesłuchiwanych osób mówi co innego. Sprawa trafi do sądu rodzinnego. Co nas czeka? Mieszkamy w małej miejscowości, więc w szkole syn jest wytykany palcami. Nasze dziecko na co dzień nie sprawia żadnych problemów. Pijany małoletni i skierowanie sprawy do sądu rodzinnego Rzeczywiście „sąd rodzinny” lub „sąd opiekuńczy” (bardzo często obie te funkcje pełni jeden wydział sądu rejonowego) jest uprawniony zastosować środki wychowawcze lub związane ze sprawowaniem władzy rodzicielskiej. Jeżeli nie doszło do naruszeń prawa przez Państwa syna, to bardziej prawdopodobne wydają się środki związane ze sprawowaniem władzy rodzicielskiej. Policjant prawdopodobnie sygnalizował ewentualności w związku z artykułem 209 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ( który stanowi: „§ 1. Jeżeli dobro dziecka jest zagrożone, sąd opiekuńczy wyda odpowiednie zarządzenia. § 2. Sąd opiekuńczy może w szczególności: 1) zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania, w szczególności do pracy z asystentem rodziny, realizowania innych form pracy z rodziną, skierować małoletniego do placówki wsparcia dziennego, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej lub skierować rodziców do placówki albo specjalisty zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń; 2) określić, jakie czynności nie mogą być przez rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun; 3) poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego; 4) skierować małoletniego do organizacji lub instytucji powołanej do przygotowania zawodowego albo do innej placówki sprawującej częściową pieczę nad dziećmi; 5) zarządzić umieszczenie małoletniego w rodzinie zastępczej, rodzinnym domu dziecka albo w instytucjonalnej pieczy zastępczej albo powierzyć tymczasowo pełnienie funkcji rodziny zastępczej małżonkom lub osobie, niespełniającym warunków dotyczących rodzin zastępczych, w zakresie niezbędnych szkoleń, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej albo zarządzić umieszczenie małoletniego w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej. § 3. Sąd opiekuńczy może także powierzyć zarząd majątkiem małoletniego ustanowionemu w tym celu kuratorowi. § 4. W przypadku, o którym mowa w § 2 pkt 5, a także w razie zastosowania innych środków określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, sąd opiekuńczy zawiadamia o wydaniu orzeczenia właściwą jednostkę organizacyjną wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej, która udziela rodzinie małoletniego odpowiedniej pomocy i składa sądowi opiekuńczemu, w terminach określonych przez ten sąd, sprawozdania dotyczące sytuacji rodziny i udzielanej pomocy, w tym prowadzonej pracy z rodziną, a także współpracuje z kuratorem sądowym.” Postępowanie w sprawach nieletnich Sprawa (zwłaszcza „na etapie sądowym”) powinna być dla Państwa (jako rodziców) jawna (w różnych aspektach). Proponuję przejawić odpowiednią aktywność, która się bardzo przydaje w różnego rodzaju postępowaniach – np. art. 230 Kodeksu postępowania cywilnego ( Proponuję też korzystać z uprawnienia do zapoznawania się z aktami postępowania sądowego – zapewne będzie to postępowanie cywilne (art. 9 z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego, a nie postępowanie w sprawach nieletnich (czyli głównie nakierowane na wychowywanie postępowanie związane z dopuszczeniem się zachowań bardzo nagannych). Prawdopodobnie zasadne okaże się podjęcie próby spotkania z sędzią (zwłaszcza rozpatrującym sprawę) przed rozprawą. Sędziowie i policjanci (szczególnie zajmujący się dziećmi i młodzieżą) niejeden raz słyszeli zapewnienia (nawet przysięgi) rodziców (zwłaszcza matek), że chodzi o „jednorazowy incydent” lub o „pierwszą taką sytuację”, a dziecko jest „bardzo grzeczne i nie sprawia problemów”. Dalekie jest mi podważanie Pani słów, ale informuję, że sędzia może potrzebować czegoś więcej (choć przedstawienie rzeczywistych zalet chłopca się przyda), przykładowo: zaproponowanie zmian w dotychczasowych oddziaływaniach wychowawczych, zmiana środowiska (np. szkolnego, ale zdarzają się całe okolice społecznie zdegenerowane), rozwój wartościowego hobby lub zdolności. Problem zaistniał i w dodatku został oficjalnie ujawniony, więc trzeba się z nim dojrzale zmierzyć; być może wezwanie przez Panią patrolu policyjnego – jeżeli Państwa zachowania będą rozważne i rzeczywiście dojrzałe – uchronią Państwa syna przed stoczeniem się (zwłaszcza w pijaństwo). Upojenie alkoholowe trzynastolatka Upojenie alkoholowe trzynastolatka to poważne zdarzenie. Państwo mogą pomóc w wyjaśnieniu sprawy kompleksowo – być może także w zakresie zagrożeń dla innych dzieci, szczególnie w przypadku udostępniania im samogonu przez kogoś pełnoletniego. Proponuję przedstawiać na piśmie swe wnioski, zwłaszcza wnioski dowodowe (np.: z zeznań kogoś z uczniów lub nauczycieli, z dokumentów szkolnych lub policyjnych). Pisma trzeba składać (np. w sądowym biurze podawczym) za pokwitowaniem przyjęcia lub wysyłać listami poleconymi (i to „za zwrotnym potwierdzeniem odbioru”). Odnośnie do Państwa obaw, w tym wyrażonych słowami, cytuję: „Mieszkamy w małej miejscowości więc w szkole syn jest wytykany palcami”: Państwo mają spory wpływ na to, czy postępowanie (a więc pośrednio również opinia społeczna) będzie skupiona na Państwa synu oraz na Państwa rodzinie (co występuje zwłaszcza w niewielkich społecznościach), czy też obejmie (prawie) wszystkich uczestników lub sprawców zdarzenia, które skutkowało zatruciem alkoholowym trzynastolatka i być może jeszcze innych dzieci. Proponuję (na piśmie!) zwracać uwagę – zwłaszcza „sądowi rodzinnemu”, ale może także właściwemu kuratorium –na występujące problemy, wskazując dane osobowe ofiar zagrożenia pijaństwem, jak i osób mogących za to odpowiadać. Szkoła oraz organ prowadzący mogłyby woleć sprawę „zamieść pod dywan”. Oczywiście, różne mogą być konsekwencje (zwłaszcza w zakresie relacji międzyludzkich) podjęcia próby naprawienia sytuacji w zakresie szerszym, niż tylko odnośnie do Państwa syna; w takim przypadku proszę się liczyć z potrzebą współpracy z policjantami z wyższej rangi policyjnej jednostki organizacyjnej, ponieważ posterunki (szczególnie w małych miejscowościach) mogą być pod dużym wpływem lokalnych układów. Państwa decyzja: czy tylko Państwo (zwłaszcza Państwa syn) będą tematem uszczypliwości, czy też dojdzie do próby „wypalenia gangreny” w lokalnym środowisku; proszę rozważnie zdecydować. Podanie alkoholu osobie małoletniej Nie można zupełnie wykluczać wersji, że ktoś celowo spoił alkoholem Państwa syna, aczkolwiek takie tłumaczenie może być również próbą odwrócenia uwagi od siebie (w tym od odpowiedzialności za własne zachowania). Rozpijanie małoletniego jest przestępstwem – stypizowanym w art. 208 Kodeksu karnego ( który brzmi: „Kto rozpija małoletniego, dostarczając mu napoju alkoholowego, ułatwiając jego spożycie lub nakłaniając go do spożycia takiego napoju, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat”. Osoba pełnoletnia lub bliska pełnoletniości może liczyć się z surową odpowiedzialnością (zwłaszcza w przypadku spicia kilkorga dzieci); samo zaś nielegalne pędzenie bimbru również może być dla sprawcy przyczyną problemów z prawem. Skoro pojawiły się różne wersje, to policja powinna sprawdzić każdą z nich; jeżeli zaniedbano sprawdzenia części wątków (np. dotyczących ludzi mających „pozycję” w środowisku lokalnym), to w grę może wchodzić powiadomienie komendy wojewódzkiej Policji, a może nawet Centralnego Biura Antykorupcyjnego (bo czasami zaniedbania obowiązków służbowych mogą mieć kontekst związany z właściwością tej służby). Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ KRÓTKOTRWAŁE I DŁUGOTERMINOWE SKUTKI KRZYWDZENIA DZIECI. W RODZINIEPrzemoc domowa może wyrządzić dziecku szkody fizyczne, emocjonalne i poznawcze. Rodzaj i zasięg szkód zależy między innymi od wieku i stadium rozwojowego dziecka oraz od czynników sytuacyjnych, takich jak wsparcie od otoczenia. Skutki możemy podzielić na krótkoterminowe i długotrwałe. Przemoc jak każde znaczące doświadczenie, odciska swój ślad w psychospołecznym funkcjonowaniu dziecka, wpływając niekorzystnie na proces jego rozwoju. Wagę tego doświadczenia podkreśla fakt, iż jego sprawcami są najczęściej rodzice lub opiekunowie, a więc osoby w sposób naturalny predysponowane do zapewnienia dziecku poczucia bezpieczeństwa i podpory we wszystkich jego trudnych chwilach. Sytuacja dziecka źle traktowanego jest trudna , nie tylko przez fakt przeżywania doświadczenia, niejednokrotnie o najwyższym stopniu fizycznego zagrożenia, ale dodatkowo – ze względu na osamotnieniu w tym położeniu. Współczesne badania empiryczne publikowane chyba najczęściej w kręgu literatury anglojęzycznej twierdzą, że krzywdzenie dziecka szczególnie negatywnie odbija się na jego rozwoju emocjonalnym. Bezpośrednią reakcją dziecka na krzywdzenie jest: wzrost agresywności, niska samoocena, emocjonalna labilność, nieumiejętność wchodzenia w relacje interpersonalne, wrogość do otoczenia przy jednoczesnym silnym przywiązaniu do opiekunów. Dzieci krzywdzone często są opisywane jako niezdolne do rozluźnienia, bez poczucia humoru, krnąbrne, przyjmujące postawę zimnego wyczekiwania lub wzmożonej czujności. Naturalnym odruchem człowieka w sytuacji zagrożenia jest strach, który u dzieci maltretowanych osiąga siłę wyższą, a że ucieczka od strachu nie zawsze jest możliwa, po pewnym czasie pojawia się zobojętnienie na karę. Sen dzieci maltretowanych jest niespokojny, przerywany, płytki, czasami przypomina raczej drzemkę. Ponadto obserwuje się tłumienie żywych reakcji w sytuacjach emotogennych, szczególnie przy zadawaniu dziecku bólu ( np. zastrzyk ), tłumiony płacz i kurczowe trzymanie się rodzica albo przeciwnie -słabe reakcje przy odłączeniu od niego. Niektóre dzieci przyjmują postawę zdecydowanie wycofującą, są depresyjne ze skłonnością do izolacji. Badania przeprowadzone przez Kindara wykazały, że największe różnice między dziećmi krzywdzonymi a wyrastającymi w prawidłowych środowiskach rodzinnych ujawniają się we wzroście agresywności oraz zaniżonej samoocenie. Cechy te wydają się być najbardziej charakterystyczną reakcją na przemoc, gdyż są podkreślane przez niemal wszystkich badaczy problemu. Według A. Bandury i R. H. Waltera agresywność dzieci jest między innymi wynikiem procesu uczenia przez obserwowanie i naśladownictwo agresji w środowisku wychowawczym. w jednym z badań A. Badura postanowił odpowiedzieć na dwa podstawowe pytania. Po pierwsze czy agresywne metody osiągają zamierzony skutek i po drugie czy wzrost agresywności w otoczeniu, w jakim wyrasta dziecko przyczynia się do stopnia agresywności w okresie dorastania. Agresywne otoczenie dziecka nie tylko dostarcza wzorów zachowania, ale także sposobów instrumentalnego wykorzystania agresji. Taz więc dziecko w wyniku agresji rodziców staje się być może bardziej posłuszne, ale jednocześnie uzyskuje klarowną wiedzę o tym jak wymuszać owo posłuszeństwo. Weston natomiast podkreśla frustogenny aspekt doświadczanej przemocy. Badacz ten zakłada, że mechanizm kształtowania agresywności dzieci bitych jest stosunkowo prosty. Dziecko wobec powtarzającej się napaści ze strony rodziców staje się niespokojne, pełne lęku, napięte, musi więc to napięcie jakoś zredukować. Zaczyna reagować nadpobudliwością, jest niesforne niekonsekwentne, płaczliwe. Zachowanie takie tylko pogarsza jego sytuację, gdyż stwarza kolejny powód do kary, przed czym znów się broni i czego się boi. W ten sposób tworzy się błędne koło, zwane przez badaczy mechanizmem samowzmocnienia. Jednym z najbardziej intrygujących faktów, jaki zaobserwowano u maltretowanych dzieci, jest ogromne uzależnienie dzieci od rodziców – agresorów. Owo uzależnienie od rodziców, jest połączone z odrzuceniem innych ważnych osób z otoczenia dziecka, na przykład nauczycieli, dziadków. Uzależnienie psychiczne dzieci krzywdzonych od rodziców wcale nie stanowi zabezpieczenia przed ich ucieczkami z domu. Ucieczka stanowi jeden ze sposobów radzenia sobie z lękiem przed rodzicami i jej prawdopodobieństwo wzrasta wraz z wiekiem dziecka. Ewa Żabczyńska twierdzi, że im młodszy jest wiek uciekiniera, tym większe prawdopodobieństwo, że dom przestał być dla dziecka bezpiecznym schronieniem, że ucieczka jest czynem desperackim, wywołanym bójką rodziców, lękiem przed karą fizyczną, odrzuceniem itp. Dla dziecka do 12 roku życia najbezpieczniejszym miejscem jest dom, dlatego pierwsza ucieczka zwykle jest związana z jakąś sytuacją szokową. Dzieci krzywdzone uciekające z domu przeżywają wiele problemów psychologicznych. Najczęściej występuje u nich: słabo rozwinięte poczucie własnej tożsamości- 50,8%, depresja- 48,8%, myśli samobójcze-13,8%, problemy z narkotykami-13,0%, z alkoholem-11,1%. Ponadto około 22,1% dzieci ma problemy z promocją do następnej klasy, a około 10,5%-kłopoty z prawem. Elementem odgrywającym istotną rolę w reakcji dziecka na złe traktowanie jest sama forma krzywdzenia. Ustalono, że dzieci zaniedbane, w przeciwieństwie do nadmiernie karanych fizycznie, przejawiają wyraźnie niższy wskaźnik reaktywności, są totalnie bierne, niezaangażowane i apatyczne. W przypadku dzieci seksualnie wykorzystywanych dosyć charakterystyczne jest zwiększone zainteresowanie problematyką seksualną, albo przeciwnie- reakcje są zbyt repulsywne. R. J. Gelles, analizując skutki fizycznego maltretowania dziecka oraz stosowanie niezbyt surowych form przemocy twierdzi, że przemoc uderza przede wszystkim w proces uspołecznienia dziecka. Problemy socjalizacyjne u dzieci karconych bardziej surowo pojawiły się co prawda rzadziej niż u dzieci doświadczających bardziej łagodnych form przemocy, ale występują w większym natężeniu i są bardziej różnorodne. Zachowania ludzkiego nie da się jednak opisać jako niezbyt skomplikowanego monolitu podlegającego prostym zasadom przyczynowo-skutkowym. Również w przypadku dzieci krzywdzonych takie cechy, jak: agresywność, nadpobudliwość, niska kontrola emocji, emocjonalna chwiejność, mimo że są dominujące, nie stanowią specyficznej reakcji na przemoc. Wiele badań wskazuje na to, że niektóre dzieci reagują wręcz odwrotnie: wzmożonym lękiem prowadzącym do nerwicy, wycofaniem, depresją, apatią, potrzebą izolacji przy jednoczesnym silnym przywiązaniu do opiekunów. Kempe, amerykański patolog rodzinny, zwraca uwagę na wiele sprzeczności u krzywdzonych dzieci: z jednej strony cechuje je ugodowość, z drugiej – negatywizm, agresywność; z jednej przywiązanie do rodziców, z drugiej – wrogość, niechęć i wreszcie brak poczucia traktowanie dziecka wywiera istotny wpływ na jego funkcjonowanie społeczno emocjonalne. Interesujące jest jednak, czy i w jaki sposób przemoc doświadczona w dzieciństwie oddziałuje na człowieka w dalszej perspektywie w życiu dorosłym. A. Engel stwierdza, że znęcanie się nad dzieckiem do trzeciego roku życia powoduje zaburzenia rozwoju mowy, motoryki procesów poznawczych, zaburzenia zdolności uczenia się, depresję, kompleks niższości, nadpobudliwość, zachowania kompulsywne, tiki i fobie. Amerykański psycholog Helfer formułuje pewne ogólne dane dotyczące skutków przemocy wobec dziecka. Stwierdza, że w psychicznym wymiarze dałoby się wyodrębnić kilka cech osobowości rozwiniętych w następstwie doświadczania przemocy w dzieciństwie. Ludzie wychowani w atmosferze przemocy mają podstawowe braki socjalizacyjne, a także zaburzenia związane z poczuciem własnej tożsamości, utrudniające jednostkom właściwe funkcjonowanie w społeczeństwie. Trwałym śladem dorastania w „anormalnym świecie” jest nieumiejętność realizacji potrzeb w sposób społecznie akceptowany. Inną charakterystyczną cechą jest odwrócenie roli i związane z nią poczucia odpowiedzialności. Przejawia się ono w pseudodojrzałych zachowaniach w dzieciństwie i infantylizacji społecznej w wieku dojrzałym. Od najwcześniejszych lat dzieci krzywdzone są przyzwyczajane do zaspokojenia podstawowych potrzeb, do przyjmowania odpowiedzialności za siebie, a nierzadko i za innych, także za własną niedojrzałość, niepowodzenia rodziców. To rodzi specyficzne poczucie winy dziecka, a także przekonanie, że rodzice nie mają obowiązku troszczyć się o cechą jest nieumiejętność dokonania wyboru, podejmowania decyzji. Wynika to bądź w niekonsekwentnej edukacji społecznej, na przykład dzieci zaniedbanych, bądź też z surowego treningu posłuszeństwa, wykonywania poleceń na komendę, ograniczania do minimum inicjatywy jednostki, a w efekcie nie dawania jej większych szans dokonywania cechą podkreśloną przez A. Engfera, jest niska kontrola emocji, a dokładniej – nieumiejętność oddzielenia sfery emocjonalnej od badań osoby dorosłe, które w dzieciństwie doświadczyły przemocy przejawiają wiele negatywnych cech. Stwierdzono, że studenci dokonujący przestępstw daleko częściej w swoim rodzinnym domu stykali się jako ofiary, bądź jako obserwatorzy z surowymi formami przemocy fizycznej. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 12:17 Jakie znów konsekwencje? Jak uciekasz, to uciekaj na stałe, lub do osiemnastki, bo wtedy to już ci podskoczyć mogą. Nie dasz się znaleźć = nie będzie jak chcesz wracać, to po co w ogóle uciekać? W każdym razie pojedyncza ucieczka to nic, w najgorszym przypadku psycholog i te duperele. Jakbyś uciekała wiele razy, to kurator mógłby być. Halcyon odpowiedział(a) o 12:14 kara po przyjsciu do domu ;p policja moze cie zlapac itp. Nie uciekaj, to niczego nie rozwiąże Policja Cię Ci się coś stać. policja cie znajdzie, bedziesz kiala opieprz od rodziców i zapewne kare. I może ci się co stać; cię napadnie ;p Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub "Ostatni raz widziana była... miała na sobie..." - takie opisy coraz częściej poruszają wiele osób, szczególnie jeśli dotyczą dzieci czy nastolatków. Przecież czasem wystarczy chwila, a one znikają z oczu. Informacje o zaginięciach są bardzo często udostępniane, tworzą się hipotezy, prowadzone są poszukiwania, angażuje się w nie wiele osób. Jednak nie wszystkie zaginięcia to wielkie niewiadome, czasem zaginiony to "domowy uciekinier". Osoba, która stawia na nogi służby i wiele innych osób. Czy może ponieść za to konsekwencje? Co roku w Polsce zgłasza się zaginięcie ośmiu tys. osób w wieku poniżej 18 lat. Paweł bawił się na placu zabaw, Asia ostatni raz była widziana kilkaset metrów od domu, Basia wyszła ze szkoły i ślad po niej zaginął - wiele historii do tej pory nie zostało wyjaśnionych, a dramat ich rodzin trwa. Kiedy rodzice przeżywają niewyobrażalną tragedię związaną z zaginięciem swojego dziecka, widząc ich dramat społeczeństwo i media często angażują się w pomoc w poszukiwaniach jednak, że scenariusz jest ten sam, ale zakończenie i powód zniknięcia zupełnie inne. Dwie zaprzyjaźnione nastolatki nie wróciły na noc do domów. Rodzice powiadamiają policję, rozpoczynają się poszukiwania - straż pożarna sprawdza zbiorniki wodne, kilkudziesięciu wolontariuszy i sąsiedzi przeczesują okolice. W takich sytuacjach można wyobrazić sobie najgorsze. Dziewczyny jednak znajdują się na drugi dzień. Uciekły, ponieważ nie mogły się porozumieć z też: Łańcuch życia w poszukiwaniu 6-latka Dzieciaki na gigancieWedług ekspertów najczęstszą przyczyną zaginięć wśród nastolatków są ucieczki z domów. Wiek młodocianych uciekinierów z roku na rok obniża się. Zaczynają to robić już dzieci powyżej 11 roku życia, w wieku 15-17 lat zdecydowana większość to ucieczki. Powodów jest mnóstwo. To kłopoty w szkole, brawura i chęć popisania się przed kolegami, kłopoty rodzinne i zawody miłosne, ale też forma protestu i ucieczka przed problemami, z jakimi zmagają się rodzice przede wszystkim dziewczęta. Z domów, w których dochodzi do przemocy, ośrodków wychowawczych, ale również z tzw. dobrych domów. Wielu nastolatków niestety nie zdaje sobie sprawy, że również za ucieczki z domu można stanąć przed sądem rodzinnym i Zawsze w tego typu przypadkach policjanci zebrany w danej sprawie materiał przekazują do sądu rodzinnego z wnioskiem o wgląd w sytuację danej rodziny, po to, aby sprawdzić, dlaczego dziecko uciekło. Wówczas sąd decyduje o dalszym losie małoletniego oraz jego opiekunów prawnych - informuje asp. Karina Kamińska, rzecznik prasowy Komendy Miejskiej Policji w Gdańsku. - Jeśli zebrane przez policjantów informacje wskazują na potrzebę włączenia się innych instytucji pomocowych, współpracujemy w tym zakresie np. z MOPR-em, Centrum Interwencji Kryzysowej w zależności od tego, jaka pomoc jest potrzebna dziecku i jego rodzinie - mogą być różne. Jeśli jest to pierwszy wybryk ze strony "uciekiniera", taka osoba może zostać objęta dozorem kuratorskim, jeżeli jednak sytuacja powtarzała się nagminnie, sąd może zdecydować nawet o umieszczeniu małoletniego w ośrodku wychowawczym. Również w stosunku do rodziców - jeśli w toku postępowania ujawnione zostaną zaniedbania, mogą oni mieć ograniczone bądź odebrane prawa Dlatego z chwilą otrzymania zgłoszenia o ucieczce nastolatka policjanci w pierwszym etapie poszukiwań starają się uzyskać jak najwięcej informacji na temat małoletniego i w zależności od rodzaju ustaleń podejmują dalsze czynności i nadają odpowiedni poziom poszukiwań zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Niemniej jednak w każdym przypadku, niezależnie od nadanego poziomu poszukiwań, dla policjantów najważniejsze jest jak najszybsze odnalezienie dziecka - wyjaśnia też: Odnalazła się zaginiona 38-letnia gdańszczanka Uciekinierzy trzecią kategoriąUciekinierzy zostali zakwalifikowaniu według przepisów jako tzw. trzecia kategoria (poziom) zaginięć. Zalicza się do niej osoby nieletnie, które kolejny raz uciekły z domu rodzinnego, domu dziecka, ośrodka opiekuńczego lub innej tego rodzaju placówki. W przypadku powtórnych ucieczek zakwalifikowanie do trzeciej kategorii oznacza w praktyce zawężenie również jasny sygnał dla osób, które poprzez ucieczkę chcą zwrócić na siebie uwagę, że nie osiągną swojego celu. Policjanci przestrzegają jednak, że każde zaginięcie czy też ucieczkę dziecka należny zgłosić. - Na komendę koniecznie zabierz ze sobą jego aktualne zdjęcie. Funkcjonariusze starają się uzyskać jak najwięcej informacji dotyczących osoby zaginionej. Możesz być pytany o wszystkie szczegóły. Nie zatajaj więc żadnej informacji, gdyż każda z nich może zadecydować o kierunku działania policji. Wywiad z rodzicami ma pomóc w poszukiwaniach. Przypomnij sobie, w co dziecko było ubrane, z uwzględnieniem znaków szczególnych. W przypadku starszych dzieci - jeśli masz podejrzenia co do przyczyny ucieczki i ewentualnego miejsca pobytu - poinformuj o tym. Powiedz o miejscach, w których dziecko spędza najwięcej czasu. Sprawdź, czy w jego pokoju nie ma żadnych przedmiotów i znaków świadczących o motywach ucieczki. Możesz sprawdzić ostatnio przeglądane strony internetowe i pocztę elektroniczną. Należy sprawdzić biling rozmów telefonicznych oraz wyciągi z kart bankomatowych. Jeśli dziecko posiada przy sobie telefon - jest możliwość szybkiego namierzenia go na podstawie karty SIM - czytamy w komunikacie Komendy Głównej Alert tylko w szczególnych przypadkachW 2013 roku uruchomiono w Polsce system alarmowy Child Alert, który wykorzystuje skoordynowane działania mediów oraz policji do rozpowszechnienia wizerunku zaginionego dziecka. Ma on jednak spore ograniczenia i uruchamia się go wyłącznie w przypadku zagrożenia życia lub zdrowia poszukiwanego, w związku z czym dotychczas skorzystano z niego jedynie też: Dwie młode osoby zaginęły przy ujściu przekopu Wisły Do wakacji zostały już tylko niespełna trzy tygodnie. Z policyjnych statystyk wynika, że właśnie teraz najwięcej młodych ludzi ucieka z domów. Niektórzy nie czekają nawet na wakacje. Lato na gigancie spędzają nawet 10-letnie Młodzież, w obawie przed karą za kiepskie wyniki w nauce, podejmuje decyzję o ucieczce. Brawura i chęć popisania się przed kolegami to kolejny powód opuszczenia domu - wylicza podkom. Adam Kolasa z Komendy Wojewódzkiej Policji w Łodzi. - Przebywanie na gigancie latem daje spore możliwości znalezienia noclegu i pożywienia. Młodzi ludzie żywią się - na przykład - warzywami i owocami z ogródków działkowych. Bywa, że wakacje na gigancie spędzają nawet środę, 15 maja, do VIII Komisariatu Policji w Łodzi przyszła zrozpaczona matka nastolatki. Zgłosiła zaginięcie Jak ustalili policjanci, dziewczyna wyszła z domu 13 maja około godziny 13 i do momentu zgłoszenia nie nawiązała kontaktu z matką - opowiada podkom. Adam Kolasa z Komendy Wojewódzkiej Policji w później dziewczyna się odnalazła. Sama wróciła do domu. Policja zainteresowała sprawą wydział rodzinny i nieletnich łódzkiego kwietnia VIII komisariat w Łodzi został powiadomiony przez pracownika domu dziecka, że z placówki uciekła 17-letnia Wszczęto poszukiwania dziewczyny, w jej przypadku już dwudzieste od 2006 roku - mówi podkom. Kolasa. - Została odnaleziona przez funkcjonariuszy i doprowadzona do domu dziecka. Jeszcze tego samego dnia ponownie uciekła. Tym razem została odnaleziona u znajomych w łódzkiej dzielnicy 17-latki prowadzili funkcjonariusze z V komisariatu w Łodzi. Dziewczyna uciekła z domu na Bałutach. - Policjanci nawiązali kontakt z dziewczyną. Znaleźli ją w Aleksandrowie Łódzkim - opowiada podkom. Kolasa. - Dziewczyna w rozmowie z policjantami stwierdziła, iż często ucieka z domu rodzinnego, bo nie dogaduje się z ojcem. Podkom. Kolasa dodaje, że ucieczki z domów oraz zagrożenia, jakie czyhają na dziecko, czy nastolatka to częste tematy rozmów, jakie z uczniami szkół prowadzą policjanci. - Funkcjonariusze informują młodych ludzi, z jakimi konsekwencjami wiąże się naruszenie przez nich prawa - mówi podkom. Kolasa. - Przed sądem rodzinnym i nieletnich można stanąć za wagary, palenie papierosów, ucieczki z młodzież ucieka z domu nie tylko z powodu kiepskiego świadectwa. Ze statystyk fundacji Itaka - Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych wynika, że wielu młodych ludzi nie wraca do domów z wakacyjnych wyjazdów. Według psychologów z Itaki, są to ucieczki związane z silnym impulsem potrzeby przeżycia przygody i namową kolegów. Często wyjazdy wakacyjne są tak ciekawe i pełne wrażeń, że szkoda, aby się kończyły. ***W ten sposób dziecko pokazuje rodzicom, że chce zmiany Z Izabelą Jezierską--Świergiel z fundacji Itaka - Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych rozmawia Agnieszka JasińskaDlaczego dzieci uciekają z domów?Młodzi ludzie decydują się na ucieczkę z domu świadomie. Przyczyny są często złożone i wynikają z sytuacji rodzinnej. Często ucieczkę nastolatka poprzedza "ucieczka" rodzica lub opiekuna. To znaczy?Rodzice uciekają od szczerych rozmów, od trudnych sytuacji, a czasem od odpowiedzialności za dziecko i jego wychowanie. Uciekają w pracę, w podnoszenie statusu majątkowego rodziny, co łatwo wy-tłumaczyć jako troskę i dbanie o dom. Jednak brak kontaktu rodzica czy opiekuna z dzieckiem powoduje te same emocjonalne braki u dziecka zarówno w rodzinach dobrze, jak i słabo w każdym wieku potrzebują bliskości i szczerych rozmów z rodzicami. Czasem tematy takich rozmów z perspektywy dorosłego mogą wydać się błahe. Ale warto wiedzieć, że są to w danej chwili najważniejsze sprawy dla dziecka!Często zdarza się, że dziecko ucieka z domu, bo rodzice stawiają zbyt wysokie wymagania?Tak. Takie wymagania mają źródło niejednokrotnie we własnych, niespełnionych marzeniach z punktu widzenia dziecka zawsze niesie nadzieję na zmianę. Nastolatek nie zdaje sobie sprawy z zagrożeń, jakie mogą go spotkać, ale wie, że chce aby coś się zmieniło. Jakie są konsekwencje?To handel ludźmi, prostytucja nastolatków, zarówno dziewcząt, jak i chłopców, wejście w grupy przestępcze, kradzieże, eksperymenty z narkotykami i alkoholem, choroby. No i jeszcze do kompletu głód i zrobić, gdy dziecko uciekło z domu?Przede wszystkim należy zacząć działać natychmiast. Niezwłocznie obdzwonić znajomych dziecka i sprawdzić jego pokój, czy nie ma tam wiadomości dla rodziców albo jakiejś wskazówki, gdzie się dziecko mogło udać. Jeśli nie znajdziemy nic konkretnego, co realnie pomoże w odszukaniu nastolatka, należy zgłosić zaginięcie na Agnieszka Jasińska

ucieczka z domu dziecka konsekwencje prawne